ایمونوپاتولوژی مالتیپل اسکلروزیس

  مالتیپل اسکلروزیس ( Multiple Sclerosis, MS ) یک بیماری خود‌ایمنی مرتبط با التهاب سیستم اعصاب مرکزی انسان است. این بیماری یکی از شایع‌‌ترین بیماری‌‌های نورولوژیک، بویژه در جوانان است. ژنتیک و عوامل محیطی در ابتلا به MS تاثیرگذار هستند. در این بیماری سلول‌‌های سیستم ایمنی بدن میلین سلول‌‌های عصبی تخریب می‌‌کنند؛ این موضوع سبب اختلال در هدایت پیام عصبی و عمل‌کرد و توانایی‌‌های فردی می‌‌شود. به نظر می‌رسد که لنفوسیت‌‌های + TCD4 واکنش‌گر با خود که در محیط فعال شده‌‌اند، آنتی‌ژن‌‌های خودی را در پارانشیم CNS بر سطح سلول‌‌های دندریتیک و گلیال در کنار MHC-II شناسایی می‌‌کنند. ترشح سایتوکاین‌‌های پیش‌التهابی مانند α -TNF ، IFN- γ و کموکاین‌ها سبب فعالیت سلول‌‌های التهابی غیراختصاصی در موضع از یک طرف و تحریک سلول‌‌های B ترشح‌کننده آنتی‌‌بادی اختصاصی میلین از طرف دیگر می‌‌شود که تخریب بافتی شدیدتری را به دنبال دارد. عوارض بالینی بیماری به سه صورت اولیه (نتیجه مستقیم آسیب میلین مانند خستگی، ضعف عضلانی و ...)، ثانویه (در نتیجه علایم اولیه ایجاد شده مثل تکرر ادرار و ...) و نهایتاً اختلال در ارتباطات اجتماعی بیمار (مثل افسردگی که بسیار شایع است و ....) مشاهده می‌‌گردد. هدف از درمان این بیماری کاهش تعداد حملات و شدت آن‌‌ها (با استفاده از کورتیکو استروئیدها)، تعدیل شدت بیماری (با استفاده از اینترفرون و آنتی‌‌بادی مونوکلونال ناتالیزومب ...) و کاهش اختلالات ایجادشده در بدن بیمار (درمان علامتی) می‌‌باشد. تلاش برای یافتن داروهای موثر جهت درمان مالتیپل اسکلروزیس هم‌چنان ادامه دارد. اخیراً دست‌آوردهای پژوهشی جدید خصوصاً در مورد نقش ویتامین D در کاهش خطر ابتلا و ادامه تحقیقات گسترده در مورد این بیماری، چشم‌‌انداز امیدوار‌کننده‌‌ای از آینده پیش‌گیری و درمان آن، ترسیم می‌کند